lunes, noviembre 15, 2010

El Papa en Santiago - Organización



Durante mi estancia en Santiago con motivo de la visita del Papa estuve encargado de colaborar con el servicio de prensa del Arzobispado en la acogida y acompañamiento a los periodistas que iban a participar en este evento. Junto a los delegados de Medios de las diócesis gallegas y otros voluntario más pasamos unos momentos inolvidables. Recojo en este álbum una selección de fotografías que muestras algunos de esos momentos.

jueves, noviembre 11, 2010

Galicia entera vibró con la llegada del Papa



Galicia entera vibró con la llegada del Papa al Santiago de Compostela. El clamor se notaba más intenso cuando más nos acercábamos a Santiago, y se notaba ya en días anteriores a la visita. Los alrededores de la ciudad iban amoldándose a un acontecimiento al que no estaba acostumbrada la ciudad. A pesar de los miles de peregrinos que soporta cada día, hoy recibía un peregrino especial, un Papa que se presentaba como un peregrino más pero que no pasó inadvertido. Tampoco debe de pasar inadvertido el mensaje que ha dejado para meditar en días venideros. Un mensaje que nos pone alerta sobre nuestra forma de vivir, un mensaje que aúna la voz de Pedro con la de Santiago. El arzobispo de Santiago, Julián Barrio así lo constataba. 120 obispos más le arropaban en el altar. En la plaza, cerca de 600 sacerdotes de toda Galicia y otros puntos de España. Y miles de fieles llenaban de calor un frío día de noviembre, un calor que hizo que se evaporase la niebla, que se quería quedar también para la celebración eucarística de la tarde. La perseverancia de la gente, muchos haciendo cola desde las ocho de la mañana hasta cerca de las cinco de la tarde que empezó la Eucaristía. Al fin apareció el sol y a las piedras de la Catedral les salieron los colores. El ocre del atardecer provocado por el crepúsculo del día fue el traje de gala de este testigo de la fe milenaria de la fe del pueblo gallego que se abre a la universalidad de la Iglesia compartiendo el tesoro que represente el tener una meta en la vida y el alcanzar los objetivos propuestos avanzando en el camino de la Vida. El Señor Santiago vela por nuestros pasos. Jesús, el Cristo, nos llena de esperanza. El Papa Benedicto nos acaba de recordar que esto es una realidad.

viernes, noviembre 05, 2010

Intermedio - El Papa en medio

Estes días 5 y 6 de noviembre hago una pausa que marca un intermedio entre mi despedida de Candai y de Vicinte y mi incorporación a Paramo´s country. La visita del Papa a Santiago está provocando una intensa actividad en la ciudad del Apóstol que no se aprecia si uno no se acerca a este lugar. La verdad es que lo que menos importa es que veas al Papa o no, motivos por los que muchas gentes no ha querido venir, pues el espíritu de la visita está en todas partes, el Papa está presente aún antes de tomar tierra en el aeropuerto. En el centro de prensa, que es donde me encuentro en este momento, la gente se hace fotografía con el Papa apovechando el cartel gigante que cuelga del Hotel Puerta del Camino.

El apuro de estos momentos es acreditar a todas las personas que están llegando. Personas que no están en las listas, nervios de última hora, policía, controles de seguridad en el acceso, nada comparado con lo que se vivirá mañana, día de la Visita. Pero todo está controlado.

Son ahora las ocho de la tarde. Acaba de llegar Silvia, resposable de la Oficina para la visita del Papa del Arzobispado de Santiago y los nervios de los colaboradores en la organización se van calmando cuando explica los promenores de para el día de mañana. Lleva meses preparando esta visita y tiene todos los datos en su cabeza. Sabe lo que tenemos que hacer cada uno de nosotros en los lugares que nos tiene asignados en el centro de prensa, en la Catedral o en el Obradoiro. Esperemos que al final del día de hoy nosotros los tengamos tan claro como ella.

lunes, noviembre 01, 2010

Candai e Vicinte: Discurso de despedida

En novembro do ano 2000 o Bispo Fray José Gómez, firmaba o meu nomeamento como vicario parroquial de Santa María de Vicinte e San Vicente de Candai. Hoxe, noutro mes de novembro, prácticamente dez anos despois, despídome oficialmente destas dúas comunidades parroquiais coas que compartín uns anos moi importantes da miña vida.

Teño que confesar que a primeira inquedanza que tiven ó recibir esta encomenda foi a de non poder levar á cabo como debera este novo reto que se me plantexaba, pois, naquel momento, xa estaba atendendo tres parroquias en Friol e tiña que desprazarme todos os días a Lugo para traballar no Bispado. De todos xeitos aceptei a vontade do Bispo e púxenme a súa disposición para vir ata aquí.

Como resposta os meus primeiros medos o Vicario de Pastoral naquel entón, Miguel Gómez, brindoume a axuda dun grupo de personas que todos vostedes recordan: Manolo e Pilar principalmente e logo tamén Eliseo ou Mario, entre outros. Así empezamos a laboura pastoral, turnándonos cada 15 días. Quero agradecer diante de todos vostedes os esforzos de todos eles para que aquí tivesen un rato de oración todos os domingos.

Igualmente, quero agradecer tamén o acompañamento de todas as persoas de Candai e de Vicinte que me ayudaron dende o primeiro día a non sentirme extraño nin só en ningunha destas parroquias. E conseguírono, pois sempre me sentín acollido por todos.

Nos últimos 7 anos os azos de unión primeiros fóronse reforzando e as distancias tamén se recortaron cada vez máis, pois foron anos de dedicación máis exclusiva a estas dúas parroquias. Candai e Vicinte foron así centro dos meus proxectos durante moito tempo e consumiron moitos dos meus esforzos e ilusións.

Non se trata de facer un balance, pero o certo é que se conseguiron moitas cousas e que outras moitas quedan por facer. Quedan na miña memoria moitos recordos e vivencias que non pasarán ó olvido. Pola miña parte son lembranzas positivas, pero de seguro que puido haber tamén algúns erros, todo forma parte da vida dunha persoa. Queron pedir perdón polos fallos que puiden ter, de seguro que sempre inconscientes pola miña parte ou por non saber facer as cousas doutro xeito. Pido perdón se ofendín dalgún xeito a alguén con palabras que dixen ou actitudes que tomei.

Estas palabras soan como un discurso de despedida. Así titulei estas liñas, pero o certo é que na igrexa nunca se debe falar de despedidas, nin ós defuntos os depedimos. Así o recordamos especialmente nestes días de Todos os Santos. Simplemente se trata de constatar un cambio, unha nova realidade. Vivir é estar en cambios constantes.

Agora ven un novo cambio. Do mesmo xeito que cando viñen para aquí aceptei a vontade do Bispo, de novo teño que estar disposto a ir para onde a Igrexa crea necesaria a miña presenza. E teño os mesmos medos que hai dez anos: poder estar a altura do servizo que me encomendar prestar. Neste eido aprendín de vostedes moitas cousas que agora podo poñer en práctica nestas novas parroquias ás que me incorporo xa o domingo. E teño outro medo maior: o de non saber cómo van a reaccionar estes futuros fregreses ó plantexar os cambios que a realidade da Igrexa en Lugo esixe nestes tempos: parroquias que non van a poder ter misa todos os domingos tal e como estaban tendo ata agora, plantexar que acudan á misa á parroquia más cercana cando non teñan culto na igrexa á que foron toda a vida... Son medos e preocupacións de todos estos días. Son os medos que conleva calquer tipo de cambio, para unha persoa ou para unha comunidade.

Lóxicamente tamén vostedes van notar cambios parecidos a éstes. Comprendo a situación pola que están a pasar e agradézolles todas as mostras de afecto e cariño que me fixeron chegar nestes días. E, ante os cambios, tansmítolles o consello que me deron a min para circunstancias como éstas: Non estar nunca á defensiva, senon vivir en disposición de acollida e de escoita. Isto pódese aplicar a todas as realidades da vida. O estar á defensiva conleva illamento, desunión... pola contra, o adoptar unha actitude de escoita expresa disponibilidade e xenera unión e confianza.

Remato xa recalcando a importancia que teñen todos vostedes e a importancia que ten toda a parroquia unida. Pídolles que manteñan esta unión que observei os anos que estiven aquí e que sigan a loitar polo ben de todos. Que sigan a loitar por ter a igrexa en orde e arreglada, mellorándoa cada día un pouco máis. Será o sinal externo de que se segue mantendo a unión entre todos.

domingo, octubre 24, 2010

Adios a Candai y Vicinte

Hoy domingo acabo de comunicar a los feligreses de Vicinte y Candai, en Outeiro de Rei que el día de Todos los Santos será mi despedida oficial de la parroquia. El día siete de noviembre está prevista mi presentación en Friolfe, Piñeiro, Torre, Ribeira, Vileiriz y Adai. El día es gris y gris es también el ánimo de los vecinos.

Hicieron muchos esfuerzos en manifestar su deseo de que continuase al frente de esas comunidades parroquiales y el ánimo inicial va dando paso a lo inevitable de la realidad. Tengo que marchar. Son diez años que dan muchas historias que contar. O quizá quedarán para siempre entre mis recuerdos que duermen en el reino de la historia vivida.

Días cortos en O Páramo

Estamos a una semana del cambio de hora. El frío ya se ha empezado a notar. Agradezco las treguas que el sol nos ha dados estos últimos días, pero tenemos que hacernos ya a la idea de que el invierno ha llegado. Empezamos una nueva etapa en la que los días se acaban antes... la luz solar me refiero. Pero esta realidad marca de forma importante el ritmo de vida en nuestras parroquias de Lugo. Es algo a lo que nunca me acostumbro, pero lo tengo asumido.

Estos días estoy repasando mapas y rutas de la zona de O Páramo, para organizar lo que va a se mi vida en los próximos años. Tengo de recorrer 6 parroquias de este municipio y ya tengo que tener en cuenta esta realidad de los días más cortos. También me han alertado de las horas que son sagradas: las 20h. es una de ellas, la hora de ordeño. Tengo que organizar actos antes o después.

lunes, octubre 18, 2010

Candai en Directo para España

Siguen las manifestaciones de afecto y cariño por parte de los feligreses de Candai y de Vicinte. El domingo expresaron sus sentimientos de gratitud ante las cámaras de España Directo de TVE.

miércoles, octubre 13, 2010

Candai se mueve en la TVG

Retomo en blog. Estos días he estado ausente de este lugar absorto en otros pensamientos, lugares y personas. Iré contando poco a poco aventuras atrasadas que han tenido lugar durante todo el verano.

Mi vida profesional está pasando por cambios hasta hace poco vislumbrados y ahora que se están ya materializando. Paso a hacerme cargo de seis parroquias de la zona de O Páramo. Eso implica dejar las parroquias que regento actualmente, en el minicipio de Outeiro de Rei. Después de diez años en contacto con la gente de estos lugares uno va cogiendo apego a personas y lugares que son ya especiales por el tiempo que he pasado en ellos: Iglesia, casa Rectoral y otras casas de los distintos vecinos/feligreses, así como acontecimeintos religiosos y sociales enlos que he participado.

Hace un par de semanas que he hecho pública la decisión del Obispado de trasladarme a otro lugar. Al principio se lo han tomado bastante mal y así lo han manifestado en los medios de comunicación. Así aparecían los vecinos de Vicinte y Candai en los informativos de la TVG.

CARTA ABERTA AO OBISPADO DE LUGO

Mª Isabel Ferreiro Rodríguez escribe en La Voz de Galicia una carta de apoyo a la continuidad del párroco de Vicinte y de Candai.

CARTA ABERTA AO OBISPADO DE LUGO

Fai unha década os veciños de Vicinte e Candai no concello de Outeiro de Rei tivemos a grande sorte de que o Obispado nos nombrara como párroco a Don José Manuel Castro Alba, un sacerdote xoven, con capacidade de liderazgo, con un agudo sentido da empatía, cunha capacidade excepcional de colaboración cos demais, unha persoa aberta e respetuosa e cun grande desexo de servir os seus fieis e sen ningún interese económico.

O exemplo de que é querido e valorado manifestámolo o día día 28 de setembro onde a Igrexa de Candai se facía pequena para albergar os seus feligreses que lle suplicabamos ao Vicario Pastoral Don Luis Manuel Rodríguez que na nova reestruturación de sacerdotes non nos leve ao noso párroco para atender 6 parroquias do concello do Páramo. Parécenos que a nova reestructuración non é axeitada, xa que o que pretenden facer é "desvestir un santo para vestir outro". Nos arredores destas dúas parroquias hai unha grande maioría de igrexas desatendidas e que poderían agregarselle a Don José Manuel, pero parece ser que quen manda non roga e o arroz está xa mariñado e os ingedintes para os traslados non se escolleron polos méritos nin pola capacidade, senón que foi pola antigüidade do cereal.

A hacha de guerra levantóuse entre os veciños de Vicinte-Candai e o Obispado de Lugo, os veciños propoñemos varias alternativas entre as que está que se mise cada 15 días alternativos nas dúas parroquias seguindo como párroco Don José Manuel, pero o Obispado parece que non está moito pola labor. É unha mágoa, xa que o que conseguiu Don José Manuel en 10 anos, o acercamento dos feligreses a igrexa, vaino destrozar o Obispado nun día, xa que os veciños se nos impoñen o que non queremos acabaremos por non ir a igrexa e cada un practicará a fé a súa maneira. Os veciños non descartamos movilizacións senon se accede as nosas demandas.

Por outra banda a falta de vocación sacerdotal da que nos falaba Don Luis Manuel teñena que resolver na Igrexia e motivar os xovenes a que accedan a única profesión que non ten paro. Pero para elo deberían en primeiro lugar anular o celibato nos curas, esto, é un hadincap, moi grande.

Con esta carta pretendo que o Obispo de Lugo tome en consideración o asunto, e que a falta de curas, téñena que resolver doutra maneira incluso traendo curas foráneos.

Fdo: Mª Isabel Ferreiro Rodríguez

martes, octubre 12, 2010

Vicinte y Candai critican el traslado de su párroco

Recojo lo que aparece publicado en El Progreso del día 12 de octubre de 2010 sobre mi traslado a la zona de O Páramo.


Vicinte y Candai critican el traslado de su párroco


12/10/2010 - El Progreso (Lugo)

Los feligreses de las parroquias de Vicinte y Candai se oponen a que se cambie de destino a su actual párroco, José Manuel Castro, para relevarlo por otro sacerdote aún por designar. Los vecinos lamentan esta decisión del Obispado de Lugo, que no ven justificada, y se apoyan en la buena relación que han mantenido con el cura desde su llegada a este destino, hace diez años, para impedir un relevo que, según dicen, se hará efectivo a finales de mes.

Los vecinos no ven convincentes los argumentos esgrimidos desde el Obispado para proceder a un cambio, que, según les explicaron desde la institución religiosa, se enmarca en una reestructuración por la muerte o invalidez de varios sacerdotes. En virtud de esta nueva ordenación, el párroco de Vicinte y Candai pasará a atender seis parroquias de O Páramo.

Los feligreses han llegado a proponer al Obispado que el cura celebre al menos una misa cada dos semanas en una de estas dos parroquias de Outeiro de Rei, de forma alterna. Los vecinos, que esperan una nueva reunión con la institución religiosa, no descartan movilizarse si no se accede a sus demandas.

domingo, junio 27, 2010

Lugo se mueve y pasa desapercibido

Me había olvidado de que tenía un blog. Esta noche repasando la lista de favoritos del navegador me encontré con este enlace y me vino a la memoria que hacía mucho tiempo que no pasaba por aquí. Es cierto que alguna persona me lo recordó varias veces, pero mis preocupaciones eran otras en ese momento.
Escribo esto haciendo honor al titulo del blog "Lugo se mueve", pues sea quizá en este fin de semana del Arde Lvcus, cuanta más gente se mueve por esta ciudad. Mucha gente viene de fuera, cada vez de más lejos... Y los que estamos aquí a veces huimos de este movimiento. Hablo por mí. Es cierto que tuve la tentación de moverme por el recinto festivo de las calles de la ciudad. Estaba cansado y busqué acercarme con el coche al llegar a Lugo, buscando aparcar. No encontré sitio y me fui al garaje de casa. Una vez allí ya no salí. Recordé el barullo de las calles del año pasado, cuando era imposible caminar por las calles del centro y la idea de la visita a la ciudad en llamas se me evaporó de la mente.

sábado, marzo 06, 2010

¿DÓNDE ESTAMOS NOSOTROS?

Estoy leyendo el evangelio de Lucas, capítulo 13, 1-9. Unos desconocidos le comunican a Jesús la noticia de la horrible matanza de unos galileos en el recinto sagrado del templo. El autor ha sido, una vez más, Pilato. Lo que más los horroriza es que la sangre de aquellos hombres se haya mezclado con la sangre de los animales que estaban ofreciendo a Dios en un ritual.
No sabemos por qué acuden a Jesús: Si desean que se solidarice con las víctimas o si quieren que les explique qué horrendo pecado han podido cometer para merecer una muerte así. Y si no han pecado, ¿por qué Dios ha permitido aquella muerte sacrílega en su propio templo?
Jesús responde recordando otro acontecimiento dramático ocurrido en Jerusalén: la muerte de dieciocho personas aplastadas por la caída de un torreón de la muralla cercana a la piscina de Siloé. De ambos sucesos hace Jesús la misma afirmación: las víctimas no eran peores que los demás. Y termina su intervención con la misma advertencia: «si no os convertís, todos pereceréis».
La respuesta de Jesús hace pensar. Antes que nada, rechaza la creencia tradicional de que las desgracias son un castigo de Dios. Jesús no piensa en un Dios "justiciero" que va castigando a sus hijos e hijas repartiendo aquí o allá enfermedades, accidentes o desgracias, como respuesta a sus pecados.
Después vuelve su mirada hacia los presentes y los enfrenta consigo mismos: han de escuchar en estos acontecimientos la llamada de Dios a la conversión y al cambio de vida.
La historia ha cambiado y la tecnología ha hecho distinta nuestras vidas, pero en las formas de ser y de pensar no hemos cambiado en dos mil años. Todavía vivimos estremecidos por los recientes masacres en Francia (y otras matanzas que no tienen eco en los informativos) y seguimos actuando igual que las personas que se dirigen a Jesús en el Evangelio: Nos preguntarnos dónde está Dios y por qué permite situaciones así. Mirando estos acontecimientos desde la óptica de Jesús la pregunta que nos tenemos que hacer es ésta: dónde estamos nosotros. La pregunta que puede encaminarnos hacia una conversión no es "¿por qué permite Dios esta horrible desgracia?", sino "¿cómo consentimos nosotros que tantos seres humanos vivan en la miseria, tan indefensos ante la fuerza de la naturaleza?".
Al Dios crucificado no lo encontraremos pidiéndole cuentas a un ser lejano, sino identificándonos con las víctimas. No lo descubriremos protestando de su indiferencia o negando su existencia, sino colaborando de mil formas por mitigar el dolor allí en donde se produzca. Entonces, tal vez, intuiremos entre luces y sombras que Dios está como escuchamos tantas veces, entre los pobres y humildes, entre los enfermos y los explotados, entre los que sufren las guerras y las catástrofes naturales. Que nosotros sepamos estar también allí donde nos necesiten, manifestando así nuestra fe.

sábado, febrero 27, 2010

Nada que decir, mucho por contar

En este momento no sé de qué hablar. Tengo tantas cosas que contar... y no me apetece hablar. La vida va pasando, los días se repiten. Tomo decisiones transcendentales para mi vida sin tener en cuenta las consecuencias. Quizá sea mejor así, pues si pensaje mejor algunas cosas, creo que no las haría. Pero creo en conciencia de tengo que mover fichas. Y me duele.

jueves, febrero 25, 2010

Cuaresma

El miércoles de Ceniza marca el comienzo de la Cuaresma para los cristianos. Tradicionalmente estos cuarenta días antes de la Pascua se han caracterizado por el espíritu de penitencia. Muchas veces en la historia se han entendido mal las cosas, y mucho más en la historia de la Iglesia. En el caso de la penitencia en concreto, creo que se han entendido o explicado mal las cosas en múltiples ocasiones. La penitencia por penitencia no tiene sentido cristiano; el dolor por el dolor no es fin en sí mismo.
Cuando se habla de la Cuaresma como tiempo de penitencia se hace referencia también al concepto de conversión. Esto ya tiene más sentido. Penitencia asociada a conversión indica un medio para conseguir un fin. La penitencia que se propone en los cuarenta días de Cuaresma debe de ser un medio para cambiar de vida: Cambiar hábitos, actitudes, modos de ser o de pensar...
En la sociedad en la que vivimos, en los medios de comunicación, actualmente se da más importancia a los ritos y costumbres exóticas, o de otras religiones que no forman parte de nuestra cultura. Sin menospreciar la riqueza de estas manifestaciones de cómo la necesidad espirtitual de toda persona se plasma en los diversos lugares del mundo, creo sinceramente que debemos colocar al menos en el mismo nivel que éstos nuestras propias costumbres. Y si realmente amamos nuestra tierra, tenemos la obligación de defender lo nuestro y poner en valor nuestra lengua, cultura, religión... todo lo que somos. Y lo que somos se los debemos a nuestros mayores, a nuestro pasado.

domingo, febrero 14, 2010

Continuar el camino

Hay momentos en la vida de una persona en los que tiene que tomar una determinación: Pararse o ponerse a caminar. Las dos constantes que se pueden repetir o que se dan sólo una vez en la vida. Es importante valorar estos momentos para evitar quedarse anclado en un punto que no tiene salida. Y la cosa se complica todavía más. Aún cuando uno se para tiene que seguir caminando. Sé que esto puede parecer complicado, pero es así.

Nos paramos en el camino de la vida cuando conocemos a una persona que nos parece especial y le dedicamos tiempo. Merece todo nuestro tiempo. Vale la pena dejar todo lo que nos rodea y que ya no es importante para nosotros. Iniciamos un rumbo nuevo. Pero otros caminos quedan atrás. A veces es necesario sacrificar lo que queremos para seguir caminando. No puede ser de otra manera si es real.

A otras personas el mundo se les para cuando pierden la ilusión, cuando pierden un amor... Es frecuente que se pare el mundo por ilusiones que nunca se van a hacer realidad. Y hay que asumirlo. Mientras no se asuma la realidad no se puede emprender de nuevo el camino.

Pasa el tiempo y, desde la distancia vemos las cosas de otra manera. Sentimos el dolor de perder un momento de felicidad que ya no existe. Lo único que queda es un recuerdo. Y así debe ser. Ese recuerdo de algo que no fue no debe paralizar la vida. El mundo es maravilloso: "Si lloras por no haber visto el Sol las lágrimas te impedirán ver las estrellas".

sábado, febrero 13, 2010

Dichosos los pobres

El evangelio siempre nos cuestiona, si realmente reflexionamos sobre las palabras que escuchamos o leemos, lo más normal es que nos llenen de inquietud. Hoy he estado reflexionando sobre las bienaventuranzas. En ella Jesús arremete directamente contra aquello que, en una primera mirada, más valoramos en este mundo: la riqueza, el poder, el destacar sobre los demás… A todos se nos revuelve algo por dentro cuando escuchamos decir a Jesús: "felices los pobres". No lo entendemos. Algo se rompe en nuestros esquemas. Sus coetáneos decían que estaba loco; nosotros podemos pensar que se equivoca, o simplemente que lo que dice no nos afecta.
Este discurso le da la vuelta a todas nuestras ideas sobre lo que es la vida: si nosotros creemos que lo mejor es triunfar, tener mucho dinero, comodidades y bienes, Jesús nos dice que no, que lo mejor es elegir ser pobre, compartir, buscar los últimos puestos y vivir sirviendo a los demás.
El Evangelio nos dice que este discurso nos lo dirigió Jesús a unos pocos elegidos, personas especiales, sino a un grupo grande de gente que se reunió a escucharle. Se dirige hoy a todos los que nos llamamos cristianos e intentamos seguirle. Después de dos mil años a nosotros nos sigue chocando tanto como a todas las generaciones que han escuchado las bienaventuranzas. ¿Qué quiere decir?

En primer lugar tenemos que darnos cuenta de que Jesús nunca obligó a nadie a seguirle... simplemente hizo una invitación y presentó su estilo de vida. Todos sus mandatos se resumen en el mandamiento del amor reflejado en su vida entregada. Por otra parte, también tenemos que darnos cuenta de que, una vez que optamos por el camino que él nos ha marcado, tenemos por delante un reto impresionante, una tarea ingente y una responsabilidad que a veces puede asustarnos.

Despues de leer este texto reflexiono sobre mi vida, sobre cómo vivo y en qué pongo mi empeño. E interiorizo en mensaje de las bienaventuranzas. En la riqueza difícilmente puede haber un lugar para Dios cuando va asociada a la autosuficiencia o a la explotación del pobre. Dios toma partido por los pobres porque ellos le necesitan y le esperan, Dios toma partido por los pobres porque ellos sufren la explotación de los ricos y poderosos. Y Dios maldice a los ricos no es porque la riqueza sea mala en sí misma; al contrario, Él quiere que todos tengamos las mejores condiciones de vida en este mundo: lo que denuncia es su apego a lo material que les impide estar atentos a las necesidades de los demás, sin dejar tampoco a Dios. Se denuncia el sentirse autosuficiente, cuando la realidad nos demuestra todo lo contrario, que no podemos vivir solos, aislados. Y esto vale para todos. La crítica es precisamente porque nos ama y quiere invitarnos a cambiar nuestras actitudes.

Y el posicionamiento de Dios a favor de los pobres refleja la actitud contraria a la que critica: estar abiertos a libros y libres para todo. Por eso les llama dichosos, felices. Dios está con ellos para siempre, ellos son los herederos y los depositarios de sus promesas. Y ellos serán también para nosotros llamada siempre renovada a la conversión. A unirnos al proyecto que Dios tiene para este mundo y para el hombre, al reinado de la fraternidad y de la solidaridad.

jueves, febrero 11, 2010

Versos tristes

"Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Escribir, por ejemplo: “La noche está estrellada y tiritan, azules, los astros, a los lejos”. El viento que la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Yo la quise, y a veces ella también me quiso.
En las noches como ésta la tuve entre mis brazos. La besé tantas veces bajo el cielo infinito...
Ella me quiso... a veces yo también la quería. ¡Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos!
Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.
Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella. Y el verso cae al mar como al pasto el rocío.
Qué importa que mi amor no pudiera guardarla. La noche está estrellada y ella no está conmigo.
Eso es todo. Y a lo lejos alguien canta. A lo lejos. Mi alma no se contenta con haberla perdido.
Como para acercarla mi mirada la busca. Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.
La misma noche que hace blanquear los mismos árboles. Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.
Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise. Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.
De otro. Será de otro. Como antes de mis besos. Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.
Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero. Es tan corto el amor y es tan largo el olvido.
Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos, mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque éste sea el último dolor que ella me causa, y éstos sean los últimos versos que yo le escribo".

viernes, enero 15, 2010

Taller de fotografía digital con una Agfa Jsolette de los años 1938-1942


Taller de fotografía digital con una Agfa Jsolette de los años 1938-1942
Son las 7.45 pm. Salgo del trabajo apurado porque tengo que participar en una curso de fotagrafía digital que comienza a las ocho. Es un curso de 24 horas que empezó ayer. Tenía preparado en casa el maletín con el ordenador portátil y una cámara digital compacta que había utilizado ese día en el curso. El hecho de salir con tan escaso margen de tiempo no me permitió acercarme a buscar ese equipo. Tampoco pude llevarme la cámara digital que tenemos en la oficina, una réflex, la apropiada para el curso y que, además, aprovecharía para que me la configurase el "profe". Una compañera se me adelantó y la llevó para hacer fotografías en otro evento.
La única cámara que tengo a mano es la del móvil. Esta va simpre conmigo. La llevo. Y llevo también una cámara que tengo a mano como exposición: una Agfa Jsolette de los años 1938-1942. Había pensado ya en ella el día anterior durante la clase, cuando se trató el tema de analizar el funcionamiento de los pasos de luz, velocidad de obturación y la apertura de diafragma. En las cámaras digitales no puede observarse físicamente este proceso, pero en las analógicas si. Estos conceptos son básicos en fotografía, da igual el formato. El observar directamente el diafragma ayuda a comprender mejor el sistema. Éso me hizo pensar en esta cámara y por eso la llevé. Pero hoy no se trató ese tema. Al curso tiene que avanzar rápido, pues las hora se van volando y los temas son muchos.
En el día de hoy seguimos conociendo más partes de la cámara, ya en sus funciones más avanzadas. Otro conpecto claro que aprendí, de vital importancia para mi futura relación con una cámara digital es el pensar en que quiero priorizar en una foto: el congelar una escena o la profundidad de campo en una foto a un paiseje o a una persona como retrato. Bueno... Seguiremos informando.