lunes, noviembre 15, 2010

El Papa en Santiago - Organización



Durante mi estancia en Santiago con motivo de la visita del Papa estuve encargado de colaborar con el servicio de prensa del Arzobispado en la acogida y acompañamiento a los periodistas que iban a participar en este evento. Junto a los delegados de Medios de las diócesis gallegas y otros voluntario más pasamos unos momentos inolvidables. Recojo en este álbum una selección de fotografías que muestras algunos de esos momentos.

jueves, noviembre 11, 2010

Galicia entera vibró con la llegada del Papa



Galicia entera vibró con la llegada del Papa al Santiago de Compostela. El clamor se notaba más intenso cuando más nos acercábamos a Santiago, y se notaba ya en días anteriores a la visita. Los alrededores de la ciudad iban amoldándose a un acontecimiento al que no estaba acostumbrada la ciudad. A pesar de los miles de peregrinos que soporta cada día, hoy recibía un peregrino especial, un Papa que se presentaba como un peregrino más pero que no pasó inadvertido. Tampoco debe de pasar inadvertido el mensaje que ha dejado para meditar en días venideros. Un mensaje que nos pone alerta sobre nuestra forma de vivir, un mensaje que aúna la voz de Pedro con la de Santiago. El arzobispo de Santiago, Julián Barrio así lo constataba. 120 obispos más le arropaban en el altar. En la plaza, cerca de 600 sacerdotes de toda Galicia y otros puntos de España. Y miles de fieles llenaban de calor un frío día de noviembre, un calor que hizo que se evaporase la niebla, que se quería quedar también para la celebración eucarística de la tarde. La perseverancia de la gente, muchos haciendo cola desde las ocho de la mañana hasta cerca de las cinco de la tarde que empezó la Eucaristía. Al fin apareció el sol y a las piedras de la Catedral les salieron los colores. El ocre del atardecer provocado por el crepúsculo del día fue el traje de gala de este testigo de la fe milenaria de la fe del pueblo gallego que se abre a la universalidad de la Iglesia compartiendo el tesoro que represente el tener una meta en la vida y el alcanzar los objetivos propuestos avanzando en el camino de la Vida. El Señor Santiago vela por nuestros pasos. Jesús, el Cristo, nos llena de esperanza. El Papa Benedicto nos acaba de recordar que esto es una realidad.

viernes, noviembre 05, 2010

Intermedio - El Papa en medio

Estes días 5 y 6 de noviembre hago una pausa que marca un intermedio entre mi despedida de Candai y de Vicinte y mi incorporación a Paramo´s country. La visita del Papa a Santiago está provocando una intensa actividad en la ciudad del Apóstol que no se aprecia si uno no se acerca a este lugar. La verdad es que lo que menos importa es que veas al Papa o no, motivos por los que muchas gentes no ha querido venir, pues el espíritu de la visita está en todas partes, el Papa está presente aún antes de tomar tierra en el aeropuerto. En el centro de prensa, que es donde me encuentro en este momento, la gente se hace fotografía con el Papa apovechando el cartel gigante que cuelga del Hotel Puerta del Camino.

El apuro de estos momentos es acreditar a todas las personas que están llegando. Personas que no están en las listas, nervios de última hora, policía, controles de seguridad en el acceso, nada comparado con lo que se vivirá mañana, día de la Visita. Pero todo está controlado.

Son ahora las ocho de la tarde. Acaba de llegar Silvia, resposable de la Oficina para la visita del Papa del Arzobispado de Santiago y los nervios de los colaboradores en la organización se van calmando cuando explica los promenores de para el día de mañana. Lleva meses preparando esta visita y tiene todos los datos en su cabeza. Sabe lo que tenemos que hacer cada uno de nosotros en los lugares que nos tiene asignados en el centro de prensa, en la Catedral o en el Obradoiro. Esperemos que al final del día de hoy nosotros los tengamos tan claro como ella.

lunes, noviembre 01, 2010

Candai e Vicinte: Discurso de despedida

En novembro do ano 2000 o Bispo Fray José Gómez, firmaba o meu nomeamento como vicario parroquial de Santa María de Vicinte e San Vicente de Candai. Hoxe, noutro mes de novembro, prácticamente dez anos despois, despídome oficialmente destas dúas comunidades parroquiais coas que compartín uns anos moi importantes da miña vida.

Teño que confesar que a primeira inquedanza que tiven ó recibir esta encomenda foi a de non poder levar á cabo como debera este novo reto que se me plantexaba, pois, naquel momento, xa estaba atendendo tres parroquias en Friol e tiña que desprazarme todos os días a Lugo para traballar no Bispado. De todos xeitos aceptei a vontade do Bispo e púxenme a súa disposición para vir ata aquí.

Como resposta os meus primeiros medos o Vicario de Pastoral naquel entón, Miguel Gómez, brindoume a axuda dun grupo de personas que todos vostedes recordan: Manolo e Pilar principalmente e logo tamén Eliseo ou Mario, entre outros. Así empezamos a laboura pastoral, turnándonos cada 15 días. Quero agradecer diante de todos vostedes os esforzos de todos eles para que aquí tivesen un rato de oración todos os domingos.

Igualmente, quero agradecer tamén o acompañamento de todas as persoas de Candai e de Vicinte que me ayudaron dende o primeiro día a non sentirme extraño nin só en ningunha destas parroquias. E conseguírono, pois sempre me sentín acollido por todos.

Nos últimos 7 anos os azos de unión primeiros fóronse reforzando e as distancias tamén se recortaron cada vez máis, pois foron anos de dedicación máis exclusiva a estas dúas parroquias. Candai e Vicinte foron así centro dos meus proxectos durante moito tempo e consumiron moitos dos meus esforzos e ilusións.

Non se trata de facer un balance, pero o certo é que se conseguiron moitas cousas e que outras moitas quedan por facer. Quedan na miña memoria moitos recordos e vivencias que non pasarán ó olvido. Pola miña parte son lembranzas positivas, pero de seguro que puido haber tamén algúns erros, todo forma parte da vida dunha persoa. Queron pedir perdón polos fallos que puiden ter, de seguro que sempre inconscientes pola miña parte ou por non saber facer as cousas doutro xeito. Pido perdón se ofendín dalgún xeito a alguén con palabras que dixen ou actitudes que tomei.

Estas palabras soan como un discurso de despedida. Así titulei estas liñas, pero o certo é que na igrexa nunca se debe falar de despedidas, nin ós defuntos os depedimos. Así o recordamos especialmente nestes días de Todos os Santos. Simplemente se trata de constatar un cambio, unha nova realidade. Vivir é estar en cambios constantes.

Agora ven un novo cambio. Do mesmo xeito que cando viñen para aquí aceptei a vontade do Bispo, de novo teño que estar disposto a ir para onde a Igrexa crea necesaria a miña presenza. E teño os mesmos medos que hai dez anos: poder estar a altura do servizo que me encomendar prestar. Neste eido aprendín de vostedes moitas cousas que agora podo poñer en práctica nestas novas parroquias ás que me incorporo xa o domingo. E teño outro medo maior: o de non saber cómo van a reaccionar estes futuros fregreses ó plantexar os cambios que a realidade da Igrexa en Lugo esixe nestes tempos: parroquias que non van a poder ter misa todos os domingos tal e como estaban tendo ata agora, plantexar que acudan á misa á parroquia más cercana cando non teñan culto na igrexa á que foron toda a vida... Son medos e preocupacións de todos estos días. Son os medos que conleva calquer tipo de cambio, para unha persoa ou para unha comunidade.

Lóxicamente tamén vostedes van notar cambios parecidos a éstes. Comprendo a situación pola que están a pasar e agradézolles todas as mostras de afecto e cariño que me fixeron chegar nestes días. E, ante os cambios, tansmítolles o consello que me deron a min para circunstancias como éstas: Non estar nunca á defensiva, senon vivir en disposición de acollida e de escoita. Isto pódese aplicar a todas as realidades da vida. O estar á defensiva conleva illamento, desunión... pola contra, o adoptar unha actitude de escoita expresa disponibilidade e xenera unión e confianza.

Remato xa recalcando a importancia que teñen todos vostedes e a importancia que ten toda a parroquia unida. Pídolles que manteñan esta unión que observei os anos que estiven aquí e que sigan a loitar polo ben de todos. Que sigan a loitar por ter a igrexa en orde e arreglada, mellorándoa cada día un pouco máis. Será o sinal externo de que se segue mantendo a unión entre todos.